¡Así empieza La queimada de las ánimas!
¡Este fragmento te encantará!
Muchos me preguntáis de que van mis libros, pero hoy serán ellos los que os muestren ese camino. He creado este post para vosotros y para que descubráis en este caso una novela que me ha encantado escribir: La queimada de las ánimas/A queimada das ánimas.
1
Círculo de la vida
Cangas do Morrazo, 23 de marzo de 1851
Tres niños lanzan piedras contra una agrupación de maderos colocados muy cerca de un tenebroso bosque de hoja caduca. El día es gris, y la amenaza de lluvia inminente, pero eso no distrae a los pequeños de sus juegos. Estos tienen doce, diez y el más joven apenas llega a los nueve.
De pronto, una sombra aparece entre los húmedos árboles, caminando con mucha lentitud. Los niños detienen sus juegos y dan dos pasos atrás, pues un temor les recorre el cuerpo. Además una extraña niebla sobrevuela el ambiente, dándole un toque de misticismo.
—¿Qué es eso? —pregunta el más mayor.
—No lo sé. —Su hermano traga saliva—. Pero aquí nunca hay nadie.
—No lo parece… —Mira al pequeño, su primo, que tiembla sin parar—. No te lo hagas encima.
—Tengo miedo… no teníamos que venir hasta aquí. —Se coloca detrás de sus primos.
—¡No llores y coge un palo! —contesta su primo—. ¡Rápido!
—¡Retroceded! —les pide el mayor con nerviosismo.
Los tres muchachos vuelven a dar varios pasos atrás mientras cogen algo con lo que defenderse. Poco a poco la sombra empieza a dibujar su silueta...
1
Círculo da vida
Cangas do Morrazo, 23 de marzo de
1851
Tres nenos lanzan pedras contra unha agrupación de
madeiros colocados moi preto dun lóbrego bosque de folla caduca. O día é gris,
e a ameaza de choiva inminente, pero iso non distrae os pequenos do seus xogos.
Estes teñen doce, dez e o máis cativo apenas chega aos nove anos.
De súpeto, unha sombra aparece
entre as húmidas árbores, camiñando con moita lentitude. Os nenos deteñen o
seus xogos e dan dous pasos atrás, pois un temor percórrelles o corpo. Ademais,
unha estraña néboa sobrevoa o ambiente, dándolle un toque de misticismo.
—Que é iso? —pregunta o maior.
—Non o sei. —Traga saliva seu
irmán—. Pero aquí nunca hai ninguén.
—Non o parece… —Mira o pequeno, seu
curmán, que treme de medo—. Non mexes por ti.
—Teño medo… non tiñamos que vir
ata aquí. —Colócase detrás de seus curmáns.
—Non chores e colle un pau!
—contesta seu curmán—. Rápido!
—Retrocedede! —pídelles o maior
con nerviosismo.
Os tres cativos volven dar varios pasos atrás mentres collen algo co que defenderse. Pouco a pouco, a sombra empeza a debuxar a súa silueta...
No hay comentarios:
Publicar un comentario